મંઝીલ મારી નજરો સામે ને આ કદમો લથડાય છે,
પાણી ભરેલાં વાદળ પણ ક્યારેક પર્વતને અથડાય છે.
આંસુ મારા એમના એક રુંવાડાને પણ ભીંજવી ના શકે,
નસીબ છે એ ફૂલોનું એમના પગ તળે કચડાય છે.
ચંદ્રને પામી લેવા ને ઉંચે ઉંડતું જાય જો પંખી,
ઉંચે ઉડતાં ઉડતાં ક્યારેક ધરતી પર પછડાય છે.
દુશ્મનો સાંભળશે ક્યાંથી સ્નેહીઓને પણ ફુરસદ નથી,
સાદ મારો ચારે બાજુ દિવાલોને ભટકાય છે.
ખેલમાં કાઢ્યું જીવન આખું છતાં આવડ્યું નહીં ખેલતાં,
"ચિત" નજરોના આ ખેલમાં હૈયું અંતસુધી પછતાય છે.
"ચિંતન ટેલર"
No comments:
Post a Comment